Ταραμάς και ταραμοσαλάτα

Ταραμάς και ταραμοσαλάτα

Ταραμάς είναι η πρώτη ύλη για την ταραμοσαλάτα, ένα από τα πιο φημισμένα νηστίσιμα πιάτα. Στην ουσία πρόκειται για αυγά ψαριών, συνηθέστερα του κυπρίνου, του μπακαλιάρου ή κάποιου άλλου είδους ψαριού, τα οποία χρησιμοποιούνται για τη παρασκευή του γνωστού σαρακοστιανού εδέσματος.

Η λέξη ταραμάς είναι τουρκικής προέλευσης και βγαίνει από τη λέξη ταραμά (tarama) που σημαίνει αυγά ψαριών.

 

Η καλύτερη ποιότητα ταραμά είναι ο λεγόμενος λευκός αν και στην πραγματικότητα το χρώμα του ελαφρώς γκριζόλευκο.

Ο λευκός ταραμάς

είναι “καθαρός” δηλαδή περιέχει 100% αυγά ψαριών και για αυτό είναι ακριβός, αλλά φτιάχνει νοστιμότερη ταραμοσαλάτα. Φυσικά, υπάρχουν διάφορες ποιότητες με υποδεέστερη ποιότητα, αλλά επίσης νόστιμη, τον ροζ ταραμά, ο οποίος περιέχει χρώμα και άλλες προσμίξεις. 

 

Ο ταραμάς αναμειγνύεται με ελαιόλαδο, ξερό ψωμί, πατάτα, κρεμμύδι και λεμόνι και ανακατεύεται καλά μέχρι να γίνει κρέμα. Η γεύση της ταραμοσαλάτας είναι ιδιαίτερη λόγω του ταραμά.

Ανάλογα με το χρώμα του ταραμά προκύπτει και το χρώμα της ταραμοσαλάτας, δηλαδή ανοιχτό μπεζ ή ροζ. Στην βιομηχανική παραγωγή μπορεί να προστίθεται και χρώμα τροφίμων.

  • Ο λευκός ταραμάς παρασκευάζεται από αυγά ψαριών (συνήθως βακαλάου) αλάτι και ζάχαρη. Την καλύτερη ποιότητα σε λευκό ταραμά δίνουν οι σκανδιναβικές χώρες.
  • Στην αγορά βρίσκουμε και κόκκινο ταραμά. Είναι υποδεέστερο προϊόν και γι’ αυτό είναι πολύ φθηνότερος από τον λευκό. Πρόκειται για ένα μείγμα από αυγά ψαριού (σε περιεκτικότητα μικρότερη από 15% επί του συνολικού προϊόντος), αμύλου και νερού. Ακόμη, περιέχει πολλά μη φυσικά συντηρητικά και χρωστικές ουσίες, οι οποίες του δίνουν τη χαρακτηριστική κοκκινωπή απόχρωση.
  • Στην αγορά βρίσκουμε επίσης σκευάσματα με την ονομασία «ταραμοπολτός». Αυτά περιέχουν αυγά ψαριού (σε περιεκτικότητα 70%), άμυλο (συνήθως άλευρα σόγιας σε ποσοστό 8%), αλάτι και ζάχαρη. Είναι φτηνότερος από τον λευκό ταραμά.
  • Αν υπολογίσουμε πως για μία ταραμοσαλάτα ή άλλη παρασκευή με ταραμά δεν θα χρειαστεί να αγοράσουμε περισσότερο από 150 γρ., αξίζει να πάρουμε τον αυθεντικό λευκό και όχι τα άλλα σκευάσματα.
  • Σε μεγάλες κεντρικές αγορές ενδέχεται να βρείτε και «ταραμόγλωσσα». Πρόκειται για το σάκο με τα αυγά του ψαριού (δηλ. τα αυγά καλυμμένα με τη φυσική τους μεμβράνη), παστωμένο και διατηρημένο στο λάδι. Κοστίζει λίγο περισσότερο από τον λευκό ταραμά, ωστόσο οι μερακλήδες θα το εκτιμήσουν, καθότι πρόκειται για ιδιαίτερη λιχουδιά.
  • Πηγή:

Παστουρμάς ένα πικάντικο αλλαντικό

Παστουρμάς ένα πικάντικο αλλαντικό

Ο παστουρμάς (ή παστρουμάς) είναι αλλαντικό που είναι διαδεδομένο σε όλη την κεντρική και δυτική Ασία. Η ονομασία του προέρχεται από τη λέξη pastırma et που σημαίνει πιεσμένο κρέας στα τουρκικά, πιθανόν εξαιτίας της συνήθειας των τουρκικών φύλων να έχουν μαζί τους παστό κρέας μέσα σε ειδικές τσέπες της σέλας τους, οι οποίες βρισκόταν κάτω ακριβώς από τους μηρούς του ιππέα. Είναι το αντίστοιχο με το “σαλάδο” των ναυτικών.

Ο παστουρμάς είναι διαδεδομένο έδεσμα στην Αίγυπτο την Λιβύη ενώ λέγεται ότι τα πρωτεία τα έχουν η Τουρκία και η Αρμενία. Η φιλοσοφία της δημιουργίας του παστουρμά ξεκινάει από την ανάγκη των στρατιωτών της ανατολής όπως των Οθωμανών που κατά τις εκστρατείες τους έπρεπε να τρέφονται με κάτι θρεπτικό και κάτι που θα διατηρούνταν για καιρό.

Καταναλώνεται ως μεζές (ορεκτικό) που συνηθίζεται σε όλη τη Μέση Ανατολή και την Βαλκανική χερσόνησο με ούζο, ή ρακή. Το παστράμι (Pastrami), λέξη από τη γλώσσα γίντις, είναι παστό κρέας που παρασκευάζεται σύμφωνα με τις διατροφικές επιταγές της ιουδαϊκής θρησκείας (kosher). Και αυτή η λέξη κατάγεται απο το τουρκικό pastırma. Ιστορικές αναφορές στον παστουρμά συναντάμε σε δελτίο διατίμησης το 1624 στην περιοχή της Θράκης, και σε ένα αντίστοιχο στην Κωνσταντινούπολη το 1640 σύμφωνα με τον Παύλο Ερευνίδη.

Συστατικά

Κύριο συστατικό του παστουρμά είναι το κρέας πλευρών, που μπορεί να είναι από μοσχάρι, αρνί, καμήλα, χοίρο, κατσίκα, ή βούβαλου. Πιο διαλεχτός θεωρείται ο παστουρμάς από κρέας πλευρών καμήλας.

Έτσι ξεκίνησαν να αποξηραίνουν κομμάτια κρέατος κρεμώντας τα να στεγνώσουν στον αέρα η παστώνοντας τα σε αλάτι. Έπειτα το κουβαλούσαν σε ειδικές θήκες στις σέλες τον αλόγων τους όπου υπό κατάλληλες συνθήκες η διάρκεια ζωής του παστουρμά ήταν αρκετά μεγάλη.

Με την εξέλιξη των καιρών και την ανάπτυξη του εμπορίου καθώς και της γαστρονομίας, προστέθηκαν στο απλό κομμάτι παστωμένου κρέατος μπαχαρικά και μυρωδικά που μετέτρεψαν την ανάγκη για φαγητό σε ένα γευστικό έδεσμα υψηλής γαστρονομικής αξίας.

Στην Ελλάδα ο παστουρμάς ήρθε μέσα από τον ελληνισμό της Καισαρείας από όπου και πήρε το όνομα της και η ομώνυμη «Πίτα Καισαρείας».

Το κρέας

Ο παστουρμάς φτιάχνετε κυρίως από τρία είδη κρέατος αρνί, μοσχάρι και καμήλα. Το κρέας καμήλας είναι σπανιότερο να βρεθεί για αυτό και η τιμή του είναι αρκετά υψηλή ωστόσο λέγεται πως η γεύση του παστουρμά καμήλας είναι ανώτερη από κάθε άλλο είδος. Πλέον στην αγορά κυκλοφορεί και παστουρμάς γαλοπούλας αμερικανικής προέλευσης.

Παρασκευή

Το κρέας αφυδατώνεται και ψήνεται με χοντρό αλάτι υπό πίεση (συνήθως ανάμεσα σε δύο ξύλα που συσφίγγονται προοδευτικά όλο και πιο σφιχτά καθώς φεύγει το νερό), ενώ στο τελευταίο στάδιο το παστωμένο κρέας καλύπτεται εξωτερικά με ένα στρώμα από τσιμένι (τουρκ. çemen), μια κοκκινωπή αλοιφή που αποτελείται από κύμινο, τηντιλίδα, σκόρδο και πάπρικα, και στεγνώνει κρεμασμένο στον αέρα, στον ήλιο, για 12 περίπου ημέρες, ή καπνίζεται για συντόμευση του χρόνου, λαμβάνοντας ένα σκούρο κόκκινο χρώμα.

  • Επισημαίνεται ότι ο παστουρμάς είναι ένα ιδιαίτερα πικάντικο αλλαντικό, εξ ου και η υψηλή τιμή του.

  • Η κατανάλωσή του, που θα πρέπει να λαμβάνεται μόνο ως ορεκτικό, θα πρέπει να αποφεύγεται τους θερινούς μήνες λόγω της έντονης οσμής που λαμβάνει εξ αυτού ο ιδρώτας. Αν και θεωρείται απαγορευμένο είδος στις δεξιώσεις εντούτοις προσφέρεται σε μικροτεμάχια ως γαρνίρισμα καθώς ακόμα και προσθετικό σε πίτσες.
  • Στο εμπόριο προσφέρεται είτε σε μεγάλα ατρακτοειδή πεπλατυσμένα τεμάχια των 2 – 3 κιλών, είτε κομμένο σε ψιλές φέτες σε αεροστεγή συσκευασία, έτοιμες για σερβίρισμα χωρίς καμία άλλη πρόσθετη διεργασία.
  • Σημειώνεται ότι τα 100 γρ. παστουρμά περιέχουν 380 θερμίδες, ενώ κάθε μία ψιλή φέτα περίπου 45 θερμίδες.
  • Τελευταία κυκλοφορεί στο εμπόριο και παστουρμάς από γαλοπούλα κυρίως αμερικανικής προέλευσης που είναι πολύ ελαφρύς.

 

  • Το βασικό μείγμα για τον τουρκικό παστουρμά αποτελείτε από μοσχοσίταρο η τριγωννέλα, κόκκινο πιπέρι γλυκό, σκόρδο, αλεύρι, ξύδι, και νερό. Επίσης στο μείγμα μπορούν να προστεθούν μπαχαρικά και μυρωδικά ανάλογα με τις προτιμήσεις.
  • Για τον αρμενικό παστουρμά στο βασικό μείγμα πολλές φορές  προστίθεται και κάρι. Για έξτρα άρωμα μέσα στο μείγμα μπορεί να προστεθεί ψιλοκομμένο φύλλο τριγωνέλας, το φυτό από το όποιο προέρχεται το μοσχοσίταρο.

    Η συνταγή

    Υλικά

    Για περίπου 1,5-2 κιλά κρέας:

    3 κιλά αλάτι

    150 γραμμ. Μοσχοσίταρο

    150 γραμμ. Πάπρικα γλυκιά

    1 κ.γ. κάρι

    1 κ.σ. αλεύρι

    6-8 σκελίδες σκόρδο χωρίς πράσινα μέρη και φύτρα

    150-230 γραμμ. Κρύο νερό η όσο χρειαστεί

    1 κ.σ. ξύδι απλό

    1 κ.σ. τσίπουρο

    1 κ.σ. ελαιόλαδο

    Εκτέλεση

    Σε μια μεγάλη λεκάνη τοποθετούμε ένα πιάτο ανάποδα ώστε να δημιουργηθεί ένα κενό που θα μαζέψει όλα τα υγρά από το κρέας. Ρίχνουμε αλάτι από επάνω, έπειτα τοποθετούμε το κρέας και το σκεπάζουμε πολύ καλά με αλάτι.

  • Από επάνω τοποθετούμε βάρος όπως μια μεγάλη κατσαρόλα με νερό, έτσι ώστε να πιέσει το κρέας να αποβάλει τα υγρά του και να παστωθεί.
  • Το κρέας είναι καλό να μείνει στο αλάτι από 6 έως 10 μέρες ανάλογος ποσό μαστιχωτό η τρυφερό το θέλουμε, όσο πιο πολύ μένει μέσα στο αλάτι τόσο περισσότερο σκληραίνει η υφή του.
  • Την 2 με 3 μέρα είναι απαραίτητο να βγάλουμε το κρέας και να αδειάσουμε τα υγρά καθώς επίσης να αντικαταστήσουμε το υγρό αλάτι.
  • Αφού το κρέας είναι έτοιμο και έχει παστωθεί όπως θέλουμε, το βγάζουμε από το αλάτι το ξεπλένουμε καλά και το αφήνουμε μίση ώρα σε κρύο νερό να απομακρύνει την έντονη αλμύρα.
  • Είναι πολύ σημαντικό αφού τα βγάλουμε από το νερό, να το στεγνώσουμε πολύ καλά με μια πετσέτα και είναι έτοιμο για το τσιμένι!

    Σε ένα μπόλ ενώνουμε όλα τα μπαχαρικά μαζί με τα αλεύρι. Σε ένα γουδί ρίχνουμε το σκόρδο, που για ευκολία το περνάμε πρώτα από τα ρεντέ, το ξύδι, το τσίπουρο και το λάδι και πολτοποιούμε παρά πολύ καλά.

  • Περιχύνουμε το μείγμα στα μπαχαρικά και έπειτα ρίχνουμε σιγά σιγά το νερό μέχρι να πάρει την μορφή πλαστελίνης.
  • Η πάστα που μας περισσεύει την κρατάμε σε ένα βαζάκι στο ψυγείο μήπως μας χρειαστεί μετά σε περίπτωση που ραγίσει το τσιμένι για να καλύψουμε την τρύπα.
  • Τοποθετούμε το κρέας σε μια επιφάνεια και περνάμε από την μια μεριά του σπάγκο ώστε να μπορέσουμε να την κρεμάσουμε μετά.
  • Έπειτα με πολύ υπομονή και προσεκτικά τοποθετούμε επάνω την πάστα-τσιμένι χωρίς να αφήσουμε καθόλου κενό γιατί το κρέας θα μας χαλάσει και το κρεμάμε σε ξερό περιβάλλον χωρίς
  • ΚΑΘΟΛΟΥ υγρασία γιατί το πιθανότερο είναι να πιάσει μούχλα το κρέας.

  • Μια καλή λύση είναι κάποια αποθήκη η ένα μεγάλο ντουλάπι. Σε περίπτωση που το κρέας έχει βγάλει εξωτερικά μούχλα η ασπρίσει, κόβουμε την περιοχή με ένα μαχαίρι και τοποθετούμε πάνω πάστα που μας έχει περισσέψει.

    Tips

    Χρησιμοποιούμε γάντια

  • Πηγή: https://manifestoculinary.wordpress.com

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΥΠΕΡΟΧΗ ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΔΟΠΙΤΑ ΚΑΙΣΑΡΕΙΑΣ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Αχινός ένας υπέροχος μεζές και ιστορία

Αχινός ένας υπέροχος μεζές και ιστορία

Θεωρείται το γλυκό της θάλασσας, επιτρέπεται μόνο κατά τους μήνες Ιανουάριο, Φεβρουάριο, Μάρτιο, Ιούλιο, Αύγουστο και Δεκέμβριο κάθε έτους.
Επιτρέπεται η αλίευση μέχρι είκοσι (20) άτομα αχινών ανά ημέρα ανά ερασιτέχνη αλιέα και τριάντα (30) άτομα αχινών ανά ημέρα συνολικά ανά ερασιτεχνικό σκάφος, με τα εργαλεία πιρούνα ή χέρα, με χειρισμό με το χέρι χωρίς τη βοήθεια οποιουδήποτε μηχανικού μέσου, καθώς και με ελεύθερη κατάδυση

Ο αχινός ή εχίνος ή αχινιός είναι μικρό ασπόνδυλο θαλασσινό ζώο, ο οποίος ανήκει στην τάξη των εχινόδερμων και απαντάται σε όλες τις θάλασσες του κόσμου.

Έχει σχήμα σφαιρικό και ο δερματοσκελετός του αποτελείται από πολλά μικρά ασβεστολιθικά πλακίδια, που είναι ενωμένα μεταξύ τους καθώς και αγκάθια που προστατεύουν το σώμα του και του επιτρέπουν να κινείται.

Για την κίνησή τους χρησιμοποιούν και βαδιστικούς ποδίσκους που έχουν σχήμα σωλήνα. Τρέφονται με φύκια αλλά και με μύδια και άλλα ασπόνδυλα.

Κυριότεροι εχθροί τους είναι οι αστερίες και διάφορα σαρκοφάγα ζώα και ψάρια της θάλασσας.

Υπάρχουν 700 είδη αχινών, από τα οποία αρκετά είναι εδώδιμα και αποτελούν αλιεύματα. Τον βρίσκουμε στη λάσπη του βυθού, σε βραχώδη μέρη με φύκια.

Αν είστε γενναίοι, μπορείτε να τους μαζέψετε μόνοι σας και να απολαύσετε το ουζάκι σας με τον καλύτερο μεζέ του κόσμου. Χρειάζεται θάρρος, πάντως, γιατί τα πρόστιμα για την αλιεία αχινών από ερασιτέχνες είναι τσουχτερά. Όπως και να ‘χει, ψαρεμένος ή αγορασμένος, ο αχινός είναι λατρεία. Κρύβει μέσα του την αλμύρα και τη μυρωδιά της θάλασσας και έχει μία γεύση πραγματικά μοναδική.

Η ύπαρξη αχινών θεωρείται ένδειξη καθαρής θάλασσας.

Η κατανάλωση αχινών δεν είναι συνήθεια μόνο των νεοελλήνων. Ούτε καν μόνο των αρχαίων Ελλήνων, αφού σύμφωνα με αρχαιολογικά ευρήματα, ακόμη και οι πρόγονοί μας από τη νεολιθική εποχή τους κατανάλωναν με όρεξη.

Περισσότερο όμως από κάθε λαό, οι Ιάπωνες είναι αυτοί οι οποίοι λατρεύουν πραγματικά τους αχινούς.

Παράλληλα αποτελούσε ιδανικό φάρμακο για αρκετές παθήσεις όπως η ψώρα, διάφορα έλκη, υπερσαρκώματα κ.α.

Στη ρωμαϊκή αρχαιότητα, ο αχινός λατρεύτηκε τόσο που υπάρχουν πολυάριθμες αναφορές του στις περιγραφές των πολυσυζητημένων ρωμαϊκών συμποσίων, με διάφορες παραλλαγές, ωμό, μαγειρεμένο ή σε σάλτσες.

Σήμερα τον απολαμβάνουμε ωμό με λεμόνι, τρόπος που φαίνεται να είναι και ο καλύτερος και αυτός που αναδεικνύει την αρμύρα της θάλασσας ή βραστός, ως σούπα ή ως συστατικό σε μακαρονάδες.

Βρώσιμοι είναι οι αρσενικοί αχινοί.

Είναι κατάμαυροι, έχουν μεγάλα αγκάθια και μεγαλύτερο χνούδι μπροστά στο στόμα τους, λέγονται δε συχνά “οβραίοι.”

Οι θηλυκοί έχουν διάφορες αποχρώσεις του μαύρου -συχνά δυσδιάκριτες με το έντονο φως- μικρότερα αγκάθια και είναι αυτοί που δίνουν τα υπέροχα αβγά του.

Οι εποχές που θεωρούνται αυγωμένοι, είναι όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο. Οι αχινοί δεν διατηρούνται για μέρες αλλά πάντα έχουν καλύτερη γεύση μερικές ώρες μετά, αφού τους βγάλουμε από τη θάλασσα. Για να διατηρηθούν ζωντανοί, τοποθετούνται σε κουβά με θαλασσινό νερό ή στο ψυγείο με μια υγρή πετσέτα πάνω τους.

Πηγή: www.tasty-day.gr

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΑ ΟΣΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΑ ΟΣΤΡΑΚΑ

 

Καβουρμάς θρακιώτικος παραδοσιακός κρεατομεζές

Καβουρμάς θρακιώτικος παραδοσιακός κρεατομεζές

Τι είναι

Πρόκειται για ένα παραδοσιακό προϊόν, κάτι ανάμεσα σε μαγειρεμένο φρέσκο κρέας και αλλαντικό.

Επάξια έχει κερδίσει μια θέση ανάμεσα στις πιο “κολασμένες” ελληνικές γεύσεις. Θα λέγαμε ότι μοιάζει και λίγο με πηχτή, αλλά η υφή του είναι πιο συμπαγής.

Η παρασκευή του καβουρμά είναι μια συνήθεια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, που μετράει από τα πολύ παλιά χρόνια και το παραδοσιακό σφάξιμο του γουρουνιού το δωδεκαήμερο των Χριστουγέννων.

Μάλιστα, οι φανατικοί οπαδοί του αλλά και οι ερασιτέχνες, που απλώς λατρεύουν τη νοστιμιά του, ξέρουν πολλά μυστικά και λεπτομέρειες για την επιτυχία του.

Πώς και πού παράγεται

Μάς έρχεται κυρίως από τη βόρεια Ελλάδα και ιδιαίτερα τη Θράκη.

Παρασκευάζεται σε κυλινδρικά μπαστούνια και κυκλοφορεί σε διάφορες, απίθανες εκδοχές.

Άπαχο βοδινό κρέας, αρνίσιο κρέας με αρκετούτσικο λίπος, αλλά με πιο συμπυκνωμένη νοστιμιά.

Μετά ανάμεικτος, δηλαδή με χοιρινό και βοδινό κρέας, αλλά και πικάντικος με πράσο και διάφορα μπαχαρικά.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

Τα τελευταία χρόνια, οι Θρακιώτες παραγωγοί τον φτιάχνουν με βουβαλίσιο κρέας από την Κερκίνη σε μια πολύ νόστιμη εκδοχή που αξίζει να δοκιμάσετε.

Τον συναντάμε, όμως, στα νησιά και στην Ηπειρωτική Ελλάδα αλλά με διαφορετικές ονομασίες.

Ιδιότητες και χρήσεις

Φυσικά και περιέχει πρωτεΐνες, ψευδάργυρο και σίδηρο, νιασίνη, ψευδάργυρο, κάλιο, εξαιτίας του βοδινού και χοιρινού κρέατος που περιέχει, αλλά να θυμάσε ότι περιέχει και χοληστερίνη και αρκετές θερμίδες, γι’ αυτό θέλει προσοχή στην κατανάλωσή του.

Τρώγεται ωμός σε μικρά κυβάκια και συνοδεύεται υπέροχα με ένα ξινόμαυρο κρασί. Συνδυάζεται με λαχανικά στην κατσαρόλα, μπαίνει με αβγά στο τηγάνι, ακουμπά πάνω σε λίγο φρυγανισμένο ψωμάκι δίνοντας τον τέλειο μεζέ για τσίπουρο, ενώ απογειώνει τις μακαρονάδες.

Πηγή: https://www.olivemagazine.gr

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΚΑΒΟΥΡΜΑ ΜΕ ΑΥΓΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

 

ΣΥΝΤΑΓΗ ΓΙΑ ΣΠΙΤΙΚΟ ΚΑΒΟΥΡΜΑ ΘΑ ΒΡΕΙΤΕ ΕΔΩ

Αυγοτάραχο το δικό μας χαβιάρι έδεσμα

Αυγοτάραχο το δικό μας χαβιάρι έδεσμα

Από τις λιμνοθάλασσες του Μεσολογγίου και του Αιτωλικού, το αυγοτάραχο δεν είναι τίποτε άλλο από ταριχευμένα αυγά ψαριών, όπως ακριβώς δηλώνει και η ετυμολογία της λέξης (αυγό και ταριχεύω).

Το προϊόν προέρχεται από τις ωοθήκες του κέφαλου (mugil cephalus) τις οποίες οι ντόπιοι επεξεργάζονται με αλάτι, κατόπιν τις υποβάλλουν σε ελαφριά ξήρανση και στη συνέχεια τις εμβαπτίζουν μέσα σε κερί για να διατηρηθούν αναλλοίωτες.

Η εκλεκτή κεχριμπαρένια λιχουδιά, έδεσμα με τη ξεχωριστή νοστιμιά και το φίνο άρωμα συγκαταλέγεται στις γκουρμέ γεύσεις και ανάμεσα στις πρώτες επιλογές της απαιτητικής γαστρονομίας.

Θεωρείται πηγή σημαντικής ενέργειας και υψηλής διατροφικής αξίας, καθότι περιέχει σημαντική ποσότητα βιταμινών και ω-3 πολυακόρεστων λιπαρών.

Το αυγοτάραχο Μεσολογγίου έχει χαρακτηριστεί προϊόν Προστατευόμενης Ονομασίας Προέλευσης (ΠΟΠ), το μοναδικό αλιευτικό προϊόν ΠΟΠ στην Ελλάδα.

Το αυγοτάραχο στην αρχαιότητα

Η τακτική της συντήρησης του αυγοτάραχου από τόνο ή κέφαλο έχει τις ρίζες της στους αρχαίους Ελληνες και Αιγύπτιους. Το 1668 ο Τούρκος χρονογράφος και περιηγητής Εβλιγιά Τσελεμπή αναφέρει το αυγοτάραχο ως μεζέ “πραγματικά άξιο δώρο για σουλτάνους”, “ξανθό σαν το σαφράν”, ευωδιαστό, νόστιμο και τονωτικό.

Το αυγοτάραχο έγινε γνωστό στην Ευρώπη από το λόρδο Βύρωνα, που επισκέφθηκε το Μεσολόγγι τον Ιανουάριο του 1824. Λόγω της μοναδικότητας του το αυγοτάραχο δινόταν και ως πεσκέσι που αφορούσε ποτό ή φαγητό. Ακόμη και στη λογοτεχνία υπάρχουν αναφορές.

Ο Παπαδιαμάντης στο κορυφαίο του διήγημα “Η Φόνισσα” αναφέρει πως η Φραγκογιαννού προσπάθησε στη δίκη του γιου της να δωροδοκήσει τους ενόρκους με εκλεκτά είδη στα οποία συμπεριλαμβανόταν το αυγοτάραχο…

Διαδικασία αλίευσης και παραγωγής αυγοτάραχου

Κατά την περίοδο αναπαραγωγής της μπάφας, από τα τέλη Αυγούστου μέχρι και τα μέσα Σεπτεμβρίου, αρχίζει το ψάρεμα στα ιβάρια∙ στα φυσικά ιχθυοτροφεία που έχουν δημιουργηθεί στους γαλήνιους κόλπους της λιμνοθάλασσας.

Εδώ, οι ψαράδες με γνώση και μαεστρία έχουν τοποθετήσει τις «πείρες» (διχτυωτές ιχθυοπαγίδες), απ’ όπου τα ψάρια είναι πολύ δύσκολο να ξεφύγουν. Απόχες και καμάκια επιστρατεύονται για το ψάρεμα∙ ακολουθεί η διαλογή των ψαριών και η παραγωγή του αυγοτάραχου αρχίζει…

• Με κοφτερά – σαν ξυράφια μαχαίρια –

αφαιρούνται οι δυο επιμήκεις κυλινδρικοί λοβοί με τα αυγά από την κοιλιά των ψαριών, πολύ προσεκτικά, καθώς η οποιαδήποτε αμυχή μπορεί να προκαλέσει ανεπανόρθωτη ζημιά στο προϊόν.

Οι αυγόσακοι

ξεπλένονται καλά και παστώνονται με αλάτι. Με επιδέξιες πιέσεις των δακτύλων, παίρνουν τετράπλευρο σχήμα το οποίο σταθεροποιείται μέσα στα ειδικά κλουβιά με σίτες, όπου μένουν για να στεγνώσουν, τρείς μέρες τουλάχιστον.

Η διαδικασία της ξήρανσης είναι ελεγχόμενη και τα αυγοτάραχα διατηρούνται μελίχρωμα, δηλαδή μαλακά με ένα υπέροχο μελί χρώμα.

• Ακολουθεί το κέρωμα,

με εμβάπτιση σε αγνό υγροποιημένο κερί, ώστε να αυξηθεί η διάρκεια ζωής του αυγοτάραχου, που ξεπερνά τον ένα χρόνο.

Η καλύτερη, όμως, περίοδος ανάλωσης είναι μέσα στο πρώτο δεκάμηνο της παραγωγής∙ όσο πιο νωπό καταναλώνεται, τόσο πιο δυνατή είναι η γεύση του.

• Τέλος, οι ράβδοι

τυλίγονται σε μεμβράνη (οι συσκευασίες ξεκινούν από τα 100 – 120 γρμ. αλλά μπορεί να ξεπεράσουν και το ένα κιλό) και παίρνουν τον δρόμο για τα ντελικατέσεν και τη κουζίνα μας…

Πώς τρώγεται το αυγοτάραχο

Ο πιο απλός τρόπος να το απολαύσετε, ως ορεκτικό, είναι σε καναπεδάκι με φρέσκο ψωμί και λίγο βούτυρο συνοδευόμενο από ένα ποτηράκι ούζο, τσίπουρο, βότκα, σαμπάνια ή κάποιο εξαιρετικής ποιότητας ουίσκι.

Ταιριάζει απόλυτα με σπαγγέτι αλλά και με μια δροσερή σαλάτα με αβοκάντο, κρεμμυδάκια, ελαιόλαδο, χυμό λεμονιού και φρεσκοτριμμένο πιπέρι.

Όμως το αυγοτάραχο, ως εξαιρετική πρώτη ύλη,

έχει κεντρίσει τη φαντασία και τη δημιουργικότητα καταξιωμένων σεφ για τη δημιουργία εμπνευσμένων πιάτων: στο φούρνο με μέλι, δάφνη, σόγια και πετιμέζι ή σε εμπνευσμένες δημιουργίες από θαλασσινά, γαρίδες, αστακό, ψητά ψάρια.

Όπως κι αν επιλέξετε να το απολαύσετε ακολουθείστε μια συμβουλή: μην το μασήσετε αλλά αφήστε το να λιώσει σιγά σιγά στο στόμα… μια συγκλονιστική έκρηξη γεύσης θα πλημμυρίσει τον ουρανίσκο σας!

Ευεργετικά οφέλη

Πλούσια σε πρωτεΐνη υψηλής βιολογικής αξίας, λιπαρά οξέα αλλά και βιταμίνες όπως η βιταμίνη Ε και η βιταμίνη C, το αυγοτάραχο δεν προσφέρει μόνο ιδιαίτερη γεύση αλλά και θρέψη.

Τα αυγοτάραχα όπως και το κερωμένο αυγοτάραχο είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα, σε πολυακόρεστα λιπαρά οξέα συμπεριλαμβανομένων των πολύτιμων ωμέγα-3 λιπαρών, κυρίως του εικοσαπενταενοϊκού οξέος (EPA) και του εικοσιδυαεξαενοϊκού οξέος (DHA).

Πολυάριθμες, επιστημονικά τεκμηριωμένες μελέτες υποδεικνύουν πως το ΕPA και το DHA παίζουν κεντρικό ρόλο στην ανάπτυξη του εγκεφάλου και του αμφιβληστροειδούς.

Προάγουν τις λειτουργίες του ανοσοποιητικού, βελτιώνουν τη γνωστική ικανότητα, ενώ έχουν συσχετιστεί με την πρόληψη καρδιαγγειακών νοσημάτων και εμφάνισης καρκίνου.

Επίσης το αυγοτάραχο περιέχει σημαντικές ποσότητες σκουαλενίου (ουσία την οποία συναντάμε και στο ελαιόλαδο) και φυτοστερολών (ουσίες που υπό προϋποθέσεις μειώνουν το επίπεδο χοληστερόλης).

Στο αυγοτάραχο ενυπάρχουν σημαντικές ποσότητες της αντιοξειδωτικής βιταμίνης Ε (περίπου 4 mg/100 γρ.) που λειτουργεί παράλληλα ως αναστολέας της δράσης του Παράγοντα Ενεργοποίησης Αιμοπεταλίων.

Ο Παράγοντας Ενεργοποίησης Αιμοπεταλίων είναι ένας από τους ισχυρότερους φλεγμονώδεις παράγοντες που έχουν εντοπιστεί και φέρει άμεση ευθύνη για το σχηματισμό των αθηρωματικών πλακών στα αγγεία.

Ένα σημαντικό συμπέρασμα έρευνας του Χαροκόπειου είναι ότι η επεξεργασία που υπόκεινται οι ωοθήκες της μπάφας για να μας δώσουν το τελικό προϊόν δεν επιδρά σημαντικά στα οργανοληπτικά χαρακτηριστικά και στη σύσταση του προϊόντος. Μάλιστα το τελικό προϊόν έχει το πλεονέκτημα ότι η υψηλή περιεκτικότητα του σε κηρούς ενδέχεται να αυξάνει την απορρόφηση και την αξιοποίηση των απαραίτητων ωμέγα-3 λιπαρών οξέων.

Πηγή:https://iaitoloakarnania.gr/2019/03/aygotaracho-mesologgioy-to-elliniko-chaviari-tis-limnothalassas/

Σύγκλινο Μάνης παστό χοιρινό κρέας

Σύγκλινο Μάνης παστό χοιρινό κρέας

Τι είναι το Σύγκλινο Μάνης?

Παστό χοιρινό, το οποίο αλατίζεται, στεγνώνει και καπνίζεται για πάρα πολλές ώρες με χλωρή φασκομηλιά, που στη Μάνη τη λένε σπάκα.

Τα κομμάτια του χοιρινού που γίνονται σύγκλινο είναι η σπάλα, η σούμαινα και το μπούτι.

Μετά το κάπνισμα, τα μεγάλα κομμάτια ψαχνού βράζονται σε λάδι και νερό μαζί με πορτοκάλια.

Στη συνέχεια τα κομμάτια μπαίνουν σε δοχεία και καλύπτονται με γλίνα (χοιρινό λίπος δηλαδή) ή και ελαιόλαδο έτσι ώστε το σύγκλινο να διατηρηθεί για καιρό. 

Σύγκλινο Μάνης

Για να το φάνε οι ντόπιοι,

συνήθως βράζουν την επιθυμητή ποσότητα στην κατσαρόλα με νερό και μισοκομμένα πορτοκάλια και μετά αφήνουν το κρέας να κρυώσει.

Θα σας το σερβίρουν κρύο ξαφνιάζοντας ευχάριστα τον ουρανίσκο σας, ή ζεστό σε ομελέτες.

Όλα αυτά θα τα μάθετε σε παραδοσιακό κρεοπωλείο στην Αρεόπολη, εκεί δηλαδή που φτιάχνεται η μεγαλύτερη ποσότητα σύγκλινου και λουκάνικου στη Μέσα Μάνη. 

Αν είστε μάλιστα τυχεροί,

θα δοκιμάσετε επιτόπου μαζί με ζυμωτό ψωμί το μυθικό αυτό έδεσμα της Μάνης, που με την πρώτη αλμυρή μπουκιά γεμίζει το στόμα με μια ευωδιά φασκομηλιάς.

Γευθείτε το σε όλες τις μικρές ταβέρνες της Μάνης σκέτο ή με χωριάτικα τηγανητά αυγά και χοντροκομμένες πατάτες: είναι ένας αξέχαστος και ιδιαίτερα δυναμωτικός μεζές.

Πηγή: https://www.readmetro.com

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ

Τυρί Μπάτζος παραδοσιακό για σαγανάκι

Τυρί Μπάτζος παραδοσιακό για σαγανάκι

Ο Μπάτζος παράγεται στις περιοχές δυτικής και κεντρικής Μακεδονίας και Θεσσαλίας.

Ο Μπάτζος Π.Ο.Π. είναι ένα από τα αρχαιότερα Ελληνικά τυριά (το αρχαιότερο σκληρό τυρί), καθώς η παρασκευή του ξεκίνησε παράλληλα με την παρασκευή της Φέτας.

Η γεύση του είναι ευχάριστα υπόξινη, ελαφρά πικάντικη και αλμυρή.

Λόγω της χαμηλής περιεκτικότητας του σε λιπαρά ενδείκνυται για ψήσιμο στη σχάρα. Καταναλώνεται κυρίως σε σαγανάκι (τηγανητός με αλεύρι), τηγανητός με αβγά (μαλακώνει όμορφα, χωρίς να χάνεται), καθώς και σε διάφορους μεζέδες ή κύρια πιάτα.

Η πικάντικη γεύση του τηγανητού Μπάτζου προκαλεί να τον θεωρήσουμε ως ένα εκ των κορυφαίων συνοδευτικών του ούζου ή του τσίπουρου.

Διατροφική αξία

Τυρί
ΜΠΑΤΖΟΣ ΠΟΠ
Ανά μερίδα 28g Τυπικές ανά 100g
Ενέργεια 66.30 kcal 990.8Kj/236.8kcal
Ολικά Λιπαρά 5.32g 19.00g
Κορεσμένο Λίπος 3.75g 13.40g
Πρωτεΐνη 3.75g 13.40g
Υδατάνθρακες 1.48g 5.30g
Φυτικές Ίνες 0.00g 0.00g
Σάκχαρα 0.95g 3.40g
Αλάτι 0.95g 3.40g

Πηγή: http://www.patriafeta.com/index.php/el/products/mpatzos

Κοπανιστή Κυκλάδων, μαλακό, κρεμώδες τυρί

Κοπανιστή Κυκλάδων, μαλακό, κρεμώδες τυρί

Μαλακό, κρεμώδες τυρί, ΠΟΠ, ονομασίας προέλευσης.

Παράγεται στα περισσότερα Κυκλαδονήσια,

με φυσική πυτιά, σε χαμηλή θερμοκρασία, από μη παστεριωμένο κατσικίσιο ή πρόβειο γάλα κι ενίοτε από αγελαδινό ή από μείγμα τους.

Η χαρακτηριστική πικάντικη ως πιπεράτη γεύση του οφείλεται στο γεγονός ότι το τυρί ζυμώνεται στο χέρι, στεγνώνει σε τσατνίλες.

Σουρώνει, μένει πάνω σε καλαμωτές ή στον ήλιο για μια μέρα, μετά το ζυμώνουν ξανά για να ανακατευτεί η πέτσα του με το υπόλοιπο τυρί.

Το αλατίζουν και αφού επαναληφθεί άλλη μια φορά η διαδικασία, τοποθετείται σε δοχείο.

Καλά πιεσμένο και παραμένει σε πολύ δροσερό μέρος (ενίοτε και θαμμένο κάτω από τη γη) για να ωριμάσει.

Εξ αιτίας αυτού του τρόπου παραγωγής το τυρί αποκτά ένα χρώμα που κυμαίνεται από το σπασμένο λευκό έως το απαλό ροζ.

Η υφή του παραμένει ακανόνιστη κι ελαφρά κοκκώδης ενώ η γεύση του είναι χαρακτηριστικά καυτερή σχεδόν πιπεράτη.

Με μια όξινη επίγευση που επιτρέπει να το προσομοιάζουν με κάποια πικάντικα μπλε τυριά.

Η κοπανιστή τρώγεται σκέτη, ως άλειμμα σε ψωμί.

Όποτε η γεύση της είναι δριμεία (στυφή) προτείνεται να δουλευτεί με ελαιόλαδο.

Συνοδεύεται από τσίπουρο ή ούζο και σύμφωνα με όσους την θεωρούν συγγενή των μπλε τυριών με πορτ ή βισάντο.

Πηγή: https://www.athinorama.gr/umami/umamipedia/?id=736

Ενημερωθείτε για περισσότερα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΕΔΕΣΜΑΤΑ ΕΔΩ

Φέτα τυρί, περιγραφή και ιστορία

Φέτα τυρί, περιγραφή και ιστορία

Παρασκευάζεται αποκλειστικά από γάλα προβάτου ή αιγοπρόβειο, δηλαδή μείγμα με έως 30% γάλα γίδας . Η γεύση της φέτας είναι αλμυρή και αποθηκεύεται σε υγρό άλμης ή ξινόγαλου για περίπου 3 μήνες. Από τη στιγμή που απομακρυνθεί από την άλμη, η φέτα χάνει όλα τα υγρά της και γίνεται πιο συμπαγής.

Η φέτα έχει άσπρο χρώμα ενώ αποθηκεύεται συνήθως σε μεγάλα τετράγωνα κομμάτια. Η ποικιλία αλλάζει ανάλογα και με την σκληρότητα του τυριού. Έτσι λοιπόν μπορούμε να την βρούμε από σκληρή έως και πολύ μαλακή μορφή. Αναλόγως διαφέρει και η γεύση. Το λίπος που περιέχεται κυμαίνεται από 30% έως 60%, ενώ ο μέσος όρος είναι γύρω στο 45%.

Προστατευόμενη Ονομασία Προέλευσης

Η φέτα έχει κατοχυρωθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ως προστατευόμενη ονομασία προέλευσης (Π.Ο.Π.) και πρέπει να προέρχεται μόνο από συγκεκριμένες περιοχές της Ελλάδας και από συγκεκριμένες φυλές αιγοπροβάτων.

Περιοχές παραγωγής που μπορούν σύμφωνα με την υπάρχουσα νομοθεσία να βάζουν την ετικέτα και να παράγουν φέτα είναι η ηπειρωτική Ελλάδα, Μακεδονία, Θράκη, Ήπειρος, Θεσσαλία, Στερεά Ελλάδα και Πελοπόννησος και από την νησιωτική χώρα μονάχα τα νησιά Κεφαλληνία και Λέσβος.

Ιστορία

Αναζητώντας την προέλευση στην αρχαία Ελλάδα, παρατηρούμε ότι έχουμε τις πρώτες αναφορές από τον Όμηρο στην Οδύσσεια και πιο συγκεκριμένα στο μύθο του κύκλωπα Πολύφημου.

Ο μύθος λέει ότι ο Πολύφημος ήταν ο πρώτος κατασκευαστής φέτας και γενικά των τυριών. Κουβαλώντας το γάλα από τα πρόβατα κάθε μέρα σε προβιές ζώων διαπίστωσε προς μεγάλη του έκπληξη ότι μετά από μερικές μέρες το γάλα έπηζε και γινόταν στερεό, φαγώσιμο και εύκολα αποθηκεύσιμο.

Πηγή: https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A6%CE%AD%CF%84%CE%B1_(%CF%84%CF%85%CF%81%CE%AF)

 

Λούζα, αλλαντικό Κυκλάδων

Λούζα, αλλαντικό Κυκλάδων

Παραδοσιακό αλλαντικό των Κυκλάδων.

Φτιάχνονταν παλαιότερα 1 μήνα πριν τα Χριστούγεννα, την περίοδο των χοιροσφαγίων.

Οι λούζες είναι ουσιαστικά 2 κομμάτια καθαρό χοιρινό κρέας.

Αφαιρούνται από την δεξιά και αριστερή πλευρά του χοίρου.

Για τη λούζα επιλέγεται χοιρινή μπριζόλα χωρίς κόκαλο και λίπος, που αλατίζεται και παραμένει στο αλάτι για κάποιο διάστημα.

Στη Μύκονο και τη Σύρο για 24 ώρες, ενώ στα υπόλοιπα νησιά η διαδικασία παρατείνεται έως και 3 μέρες.

Κατόπιν, ξαλμυρίζεται και αφού στεγνώσει την αρωματίζουν:

στη Μύκονο χρησιμοποιούν μπαχάρι, πιπέρι, θρούμπι και ρίγανη, στη Σύρο κανέλα, πιπέρι, μπαχάρι και γαρίφαλα.

Στη Σέριφο, την Τήνο και την Άνδρο προτιμούν το μαραθόσπορο, το πιπέρι και το μπαχάρι και πριν αρωματιστεί η λούζα μαρινάρεται σε γλυκό κρασί.

Στην Τζια από την άλλη, η λόζα -όπως την αποκαλούν- επίσης μαρινάρεται σε κρασί, κατόπιν αρωματίζεται με πιπέρι, μπαχάρι και θρούμπι.

Τέλος μπαίνει σε χοιρινό έντερο και αφήνεται να «στεγνώσει» στον αέρα για 20-25 μέρες.

 

Απάκι χοιρινό καπνιστό αλλαντικό Κρήτης

Απάκι χοιρινό, καπνιστό αλλαντικό Κρήτης

Το απάκι είναι ένα νόστιμο καπνιστό αλλαντικό με καταγωγή από την Κρήτη, που παρασκευάζεται από άπαχο χοιρινό.

Το Απάκι παραπέμπει σε μια ιδιαίτερη γεύση που συναντάται στα βουνά της Κρήτης. Στο ιστορικό χωριό των Ανωγείων οι άνθρωποι ζουν εξαρτώμενοι από την φύση διαιωνίζοντας αρχαίες παραδόσεις. Η ανάγκη διατήρησης μεγάλης ποσότητας κρέατος, έως ότου καταναλωθεί, οδήγησε σε ξεχωριστές μεθόδους με πολύ γευστικά αποτελέσματα.

Το κρητικό Απάκι φτιάχνεται από άπαχο χοιρινό κρέας και δεν περιέχει συντηρητικές ουσίες ή άλλα χημικά πρόσθετα. Η διαδικασία παραγωγής έχει ως εξής:

1. Παραμένει 2-3 μέρες σε υψηλής ποιότητας κρητικό ξύδι από κρασί.

2. Στη συνέχεια κρεμιέται σε ειδικό φούρνο όπου καπνίζεται με ειδικά αρωματικά φυτά όπως φασκόμηλο και θυμάρι.

Το Απάκι επιτρέπει στη φαντασία σας να δημιουργήσει μαγειρικά. Μπορεί να καταναλωθεί ωμό, στο φούρνο ή στα κάρβουνα αλλά και να μαγειρευτεί σε ένα τηγάνι με λίγο λάδι, γρήγορα και εύκολα.